Lees hier een aantal succesverhalen van mensen die blij waren dat hun huisdier gechipt was...
14 jarige lapjespoes door chip aan de dood ontsnapt
Jane, een prachtige lapjeskat, kwam op 14-jarige leeftijd in het asiel terecht omdat haar baasje overleed. Ze werd geplaatst bij een gezin in Middelburg. Helaas ontsnapte ze en werd ze drie weken lang vermist. De poes werd als vermist opgegeven bij Amivedi en er werden overal posters opgehangen. Achteraf bleek dat Jane had rondgezworven in een aangrenzende wijk. Uiteindelijk is ze door iemand naar de dierenarts gebracht, omdat ze duidelijk niet in orde was. Haar kopje stond scheef en ze liep te zwabberen. De dierenarts wilde Jane laten inslapen, omdat ze zag dat het om een oude poes ging en ze dacht aan een hersenbloeding. Eerst werd nog wel even gecontroleerd of deze oude poes gechipt was en jawel, bingo! Jane werd aan een infuus gelegd en ze knapte heel snel weer op. Er was geen sprake van een hersenbloeding, ze was alleen helemaal uitgeput en uitgedroogd. Dankzij de chip kwam Jane weer thuis terug bij de gelukkige eigenaren en kon worden voorkomen dat zij moest inslapen.
Maine Coon maakt een flinke reis
Een Maine Coon poes uit Rotterdam-Oosterflank werd vorig jaar vermist. De eigenaar heeft zes weken lang niks gezien of gehoord, maar kreeg na die tijd toch nog bericht dat de poes teruggevonden was. De gechipte poes was in Rijswijk opgedoken, ruim twintig kilometer van haar woonplaats. De poes was broodmager en zat onder de klitten, dus ze was hoogstwaarschijnlijk niet gestolen, maar op eigen houtje in Rijswijk terecht gekomen!
Tiesje na 9 weken alleen in natuurgebied weer thuis
Nadat een kennis de poortdeur had open laten staan gingen de twee Jack Russels van de familie Mulders in Oss ongemerkt de straat op. Gelukkig meldde na tweeënhalve angstige uren één van de honden zich weer, maar Jack Russel Tiesje was en bleef spoorloos. Totdat bijna 9 weken later de hond werd opgemerkt bij de Geffens Plassen. De dierenambulance werd ingeschakeld die zich over de sterk vermagerde hond ontfermde. Dankzij zijn chip was de eigenaresse van Tiesje gauw achterhaald en kon de gelukkige familie de hond weer in de armen sluiten.
Sjef gaat eventjes als Lola door het leven
Sjef en zijn neefje Gompie zijn als kleine katjes bij ons gekomen, maar onze jongens werden spoedig groot. Tegelijkertijd met de inentingen hebben we ze ook laten chippen. Best een uitgave, maar onze vorige kat Kato is voor de deur doodgereden. We hebben haar dus gevonden, maar we moeten er niet aan denken dat het ergens anders gebeurd was, dan hadden we haar vast niet meer gezien.
Als eigenaardigheid hebben onze katertjes de gewoonte om mee te lopen als we met onze honden gaan wandelen. Dat is gezellig, maar niet altijd handig. Op een dinsdagochtend brachten we op de fiets onze honden naar de dagopvang in het dierenpension in de buurt, het regende. Waarschijnlijk was katertje Sjef mee naar buiten gegaan, en achter ons aangerend. Dit hebben we niet gemerkt, maar vanaf die tijd zagen we Sjef niet meer. Op woensdag hebben we in de buurt gevraagd of mensen even in hun schuurtje wilden kijken, misschien was Sjef opgesloten... Maar op donderdag nog geen Sjef. Daarom hadden we ook telefonisch de vermissing doorgegeven bij de dierenambulance Groningen, de dierenarts in ons dorp, en de dierenasiels in Beilen en Zuidwolde. De dierenambulance attendeerde ons op de website van Amivedi, ook daar hebben we de vermissing opgegeven.
Vrijdag hebben we overal in het dorp posters opgehangen. We hadden alle praktische handelingen gedaan en bleven telkens weer roepen en met het voerbakje rammelen. Intussen was onze andere kat, Gompie, ook helemaal van slag. Hij ging geen tien centimeter meer bij mij vandaan... zielig! Zaterdagmiddag werden we gebeld door een echtpaar uit Hoogezand en wij wonen in Paterswolde, dat is dus een afstand van ongeveer 24 km! Sjef was terecht.
Hun verhaal: donderdagavond was een katje aan komen lopen bij de buren. Die hadden het katje eten gegeven en binnen gelaten, maar dit was geen succes vanwege problemen met hun eigen kat.
Deze vinders hebben naar hun buren gebeld: “We hebben hier een katje en die lijkt op die van jullie”. “Maar onze kat is thuis”, was het antwoord. Ze zijn toch gaan kijken en waren meteen gek van het jonge katje. Deze mensen hebben het gevonden katje meegenomen. Ze dachten dat het een vrouwtje was en noemden haar Lola! Lola was moe en sliep en at veel. Al snel sliep “Lola” ook in de mand bij hun eigen kat, zoals op de foto te zien is. Op zaterdag bedachten ze dat het toch wel een aanhankelijk katje was en belden naar de dierenambulance. Die kwam in de loop van de dag langs en lazen de code van de chip! De mensen hadden de keus: Lola meegeven en dan zou de dierenambulance de afhandeling regelen, of zelf bellen met het meldpunt en zo de gegevens achterhalen. Deze mensen kozen voor het laatste.
Het telefoontje was fantastisch, leuk was het om andere mensen enthousiast te horen vertellen. Erg grappig was het feit dat Lola geen vrouwtje was maar een mannetje dat Sjef heet. We zijn Sjef meteen gaan ophalen. Later in de week hebben we nog een appeltaart gebracht, dat is het leuke van persoonlijk contact.
Dus bij ons heeft de uitgave voor het plaatsen van een chip zijn geld dubbel en dwars terugverdiend, want we hadden zelf nooit zo ver van huis lopen zoeken. Ook is ons opgevallen hoeveel katten op je eigen kat lijken, dus ook dan brengt een chip duidelijkheid. Het plaatsen van een chip bij katten raad ik dus ook iedereen aan!
Bron: www.chipjedier.nl
