Laatst zag ik weer een oude door mij opgenomen aflevering van de hondenfluisteraar. Het ging dit keer om een zwitserse Sennenhond met voerbaknijd. Ik heb opnieuw met gekrulde tenen naar het programma gekeken.

De hond was in alle opzichten geweldig behalve bij de voerbak. Hier vertoonde hij agressie naar de eigenaar. Volgens de hondenfluisteraar een dominantieprobleem met te weinig respect naar de eigenaar.

Als je echter goed kijkt zie je dat de hond in deze situatie alleen maar bang is. En dat tijdens het eten! Eigenlijk iets wat heel prettig zou moeten zijn. En het frappante is dat voerbaknijd bijna nooit aangeboren is maar in bijna alle gevallen aangeleerd. Door de eigenaar zelf!

Hoe gaat dat in zijn werk?

Ik snap het wel maar, stel je eens een puppy voor. Soms moeten ze al bijna vechten voor een tepel. Die zitten redelijk dicht bij elkaar en hoe meer de tepel naar achter hoe makkelijker de melk af te tappen is. De moeite waard dus om je best voor te doen.

Na een tijdje komt de fokker met wat vaster voer. In het begin is het wennen en moeten de puppy’s leren hoe ze dit naar binnen krijgen. En vanaf dan komt er een belangrijk moment. Geeft de fokker de puppy’s te eten in een grote bak of krijgt iedere puppy zijn eigen bak. En is er genoeg, teveel of juist afgemeten wat soms te weinig is? Dit zijn factoren die meebepalen hoe de puppy’s later kunnen gaan eten en hoeveel stress eten kan opleveren.

Schrokken kan ontstaan om maar zo snel mogelijk zoveel mogelijk te krijgen. Vechten kan ontstaan als je weggeduwd door je broertjes en zusjes en je zo het risico loopt dat er niets voor je overblijft. Het advies aan fokkers is dan ook om alle puppy’s afzonderlijk hun eten te geven.

Dan gaat de puppy naar de nieuwe eigenaar. Eigenlijk alle mogelijkheid voor die puppy’s om de stress die ze misschien gehad hadden in het nest achter zich te laten. Maar dan komt advies van veel hondenkenners roet in het eten gooien. ‘ Kijk eens of je zijn bak kunt afpakken’. En als nieuwe eigenaar die alle adviezen opvolgt ga je het proberen.

Frappant is dat de meeste puppy’s de eerste keer helemaal niet reageren en verbaasd opkijken. Daarom (WAAROM????) probeert de eigenaar het nog een keer en nog een keer. Soms net zo lang als nodig is om de puppy wel te reageren. En dat moet hem dan met stevige hand worden afgeleerd!?

Wat is de reden?

Waarom willen we eigenlijk dat eten van de puppy af kunnen pakken? Dat is om ervoor te zorgen dat als er iemand in de buurt komt de pup gewoon rustig door eet. En is er nu echt iemand die denkt dat dat gebeurt als hem boven het hoofd hangt dat ieder moment zijn bak afgepakt kan worden en er een gevecht kan ontstaan. Dat gaat per definitie niet.

Laten we nog eens stil staan bij de doelstelling: de pup moet rustig kunnen dooreten als er iemand in de buurt komt. Laten we de nadruk hierbij nu wel eens op rustig leggen. Dan betekent het dat de puppy vertrouwen moet krijgen dat we zijn voer niet willen afpakken. En als we het omdraaien. Laten we hem leren dat afpakken niet afpakken betekent maar er juist iets extra’s bijgedaan wordt.

Stel je jezelf eens voor in een restaurant. Je hebt je eten gekregen en de ober komt het weghalen. De eerste keer zal je verbaasd en misschien wel verbouwereerd opkijken. Hij zet hem terug en doet ditzelfde een paar tellen laten opnieuw. Er is een grote kans dat je na een aantal keer op zult gaan reageren. Net zoals de puppy.

Maar stel je nu eens voor dat de ober je heeft bekeken en zag dat je je vlees heel snel op had gegeten. Waarschijnlijk omdat jet het zo lekker vond. Hij pakt je bord en doet er een stukje vlees bij en geeft hem terug. Ik schat in dat als dit een paar keer gebeurt je vaker naar dat restaurant zult gaan.

Dit kun je ook doen bij je puppy. Vanaf de eerste keer. Je pakt de bak op, hij kijkt verbaasd, je doet er iets lekkers in (lekkerder dan zijn voer), je laat dit ook zien dat je dat doet en je geeft zijn bak terug. In plaats van stress wordt nu het weghalen van de bak een feestje. Hij krijgt vertrouwen dat het weghalen niet hetzelfde is als afpakken maar dat het hem iets oplevert. En dit kan ook met kluiven omdat je wilt dat als hij een keer iets heeft dat je niet wilt dat hij het heeft, je het wel kan afpakken.

Dit had ook gekund bij de Zwitserse Sennenhond. Je zoekt naar het moment waarop je zijn stress ziet verhogen. Hij kijkt opeens naar je, zijn staart gaat omlaag, zijn oren gaan wat omlaag en hij gaat nog meer schransen. Op dat moment moet je al niet verder gaan. Hij geeft aan dat hij het eng begint te vinden, hij communiceert met je. Luister eens een keer!

Je neemt gewoon weer afstand. Daarmee geef je hem niet aan dat hij van je kan winnen maar dat je hem gehoord hebt. Daarna ga je iets pakken wat hij heel lekker vindt. Je roept hem en steekt je hand uit. Als hij het wil mag hij het komen halen. Daarna ga je weer weg en geef je hem de vrije toegang tot zijn etensbak. Als het lekkers wat je hebt lekker genoeg is zul je merken dat na een paar etensbeurten, waarin je de oefening maar een keer per etensbeurt doet, dat hij weet dat je iets lekkers hebt en gemakkelijk komt.

Nu zul je ook op hem in kunnen lopen en hem bijvoorbeeld halverwege de bak het lekkers geven. En dan draai je weer om. Ook zul je merken dat je dichterbij kunt komen. Uiteindelijk kun je het lekkers in de bak leggen. Daarna kun je voordat je het in zijn bak stopt de bak even optillen. En van daaruit kun je doorgaan naar het oppakken van de bak en samen naar het aanrecht lopen, het lekkers erin doen en de bak weer terugzetten.

Er zijn dan zelfs honden die dan opzij stappen als de eigenaar eraan komt en zo de eigenaar alle ruimte geven de bak te pakken om er iets lekkers in te doen. Omdat ze nu wel het vertrouwen is dat zijn eten echt voor hem is.