Soms is het weer een tijdje stil, dan laaien de reacties weer op na een incident. Waar ik op doel zijn de fanatieke reacties op de zogenaamde gevaarlijke hondenrassen. Het zou hier gaan o.a. Staffords, Rottweilers, Mastiffs, Bull Terriërs en Bordeaux doggen. Nog niet zo lang geleden was het weer raak; in Ede wordt een jogger gegrepen door een Duitse Herder. Half Ede spreekt er schande van. Discussie alom en, natuurlijk, je moet er toch niet aan denken dat je kind gegrepen wordt of dat je wordt aangevallen. Toch wil ik u enige relativering niet onthouden. Te beginnen met de volgende anekdote….

Een gewoon avondspreekuur in een voormalige kliniek waar ik werkte, zoals zo vaak erg druk. Ik hoor de bel gaan ten teken dat er iemand de wachtkamer binnenkomt.... van het een op andere moment een HERRIE in de wachtkamer, daar lusten de honden geen brood van, en de katten al helemaal niet. Bo een Rottweiler van 50 kg moet even laten weten dat hij binnen is en dat lukt hem meer dan redelijk. Een arme Golden krijgt een snauw, een mevrouw neemt haar York op schoot en een paar katten kruipen wat verder weg in hun bench. Ik kan een glimlach niet onderdrukken, want ik ken Bo al van pup af aan.

Als Bo aan de beurt is, open ik de deur van de spreekkamer en roep zijn naam. Bo hoort mijn stem en zijn naam en begint aan de lijn te trekken. Mensen mompelen en enkele eigenaren wensen me sterkte, flauw glimlachend en wachtend op wat nu komen gaat. De eigenaar van Bo staat met het zweet op zijn voorhoofd op, enigszins geholpen door de trekkende viervoeter. Ik blijf (express) in de deuropening staan en wacht hem op, als hij bij mij is aangekomen pak ik hem bij zijn wangen, schudt zijn kop heen en weer. Hij hapt mij speels in mijn arm, ik gooi hem omver.

Als hij weer opgestaan is lopen we dollend de spreekkamer in, de mensen in de wachtkamer in verbijstering achterlatend. In de spreekkamer weet Bo niet hoe snel hij op de tafel moet komen. Hij laat zich gemakkelijk onderzoeken, bromt even wat als ik hem zijn enting geef maar is dit weer snel vergeten als ik een koekje tussen mijn lippen stop. Met uiterste voorzichtigheid pakt hij zijn beloning voor goed gedrag (in de spreekkamer). Bij het verlaten van de kamer geef ik hem nog een aai over zijn dikke kop, de eigenaar van Bo verlaat de kamer met de mededeling dat hij Bo eerst even in de auto zet voordat hij afrekent…

In de 8 jaar dat ik dierenarts ben, zijn dit soort ervaringen eerder regel dan uitzondering. Wat mij aan het hart gaat zijn de verhalen van eigenaren over de negatieve reacties van de omgeving op hun zo geliefde huisdier. Over het algemeen loopt men met een grote boog om dergelijke honden heen, angstvallig baas en hond in de gaten houdend. Ik vertel dit niet om u te zeggen dat u dit niet moet doen, zeker niet. Nog steeds is het zo dat bij de meeste bijtgevallen die wij in de kliniek krijgen, honden betrokken zijn die onder de vecht- en waakhonden vallen. Enige relativering is echter wel op zijn plaats.

Ik ben ervan overtuigd dat het aantal vechtpartijen van honden onderling niet zo rasgebonden is als men wel denkt. Het vervelende is alleen dat de gevolgen zoveel erger zijn als een klein hondje gebeten wordt door bijv. een Bordeauxdog. Dat geldt voor mij als dierenarts ook als ik een hond op tafel behandel; Procentueel gezien loop ik meer risico gebeten te worden door de wat kleinere hondenrassen omdat zij over het algemeen wat angstiger op tafel zijn. Alleen ALS ik gebeten zou worden, zijn de kaken van een Stafford wel wat sterker dan die van een Jack Russel. Mijn eigen bijtincidenten: een Border Collie die mij even in mijn nek corrigeerde en een Chihuahua die vond dat mijn neus wel wat plastische chirurgie kon gebruiken.

Over het voorval met de jogger uit Ede: toevallig ken ik de betreffende Duitse Herder, het is Duc één van mijn eigen patiënten. Duc is een grote onstuimige puber. Lomp? Ja! Vals? ABSOLUUT NIET! Ik ben natuurlijk niet bij het voorval geweest maar de meeste honden denken bij hoogtonige geluiden en met de armen zwaaien: “HET IS SPEELTIJD!”. Helaas komt dit nogal overeen met de schrikreactie van mensen. Duc is zelfs meegeweest met de DierenDokters Voorjaarswandeling en ik kan u verzekeren; geen enkel probleem.

Nog even op de bres voor de eigenaren van "gevaarlijke" hondenrassen: verreweg de meeste zijn schatten van honden, ook zij kunnen erg sociaal zijn en lief voor kinderen. Met honden en kinderen blijft het ALTIJD oppassen, niet alleen grote honden maar ook kleine honden kunnen vervelende incidenten veroorzaken.

Wat mij betreft ben ik dit soort honden liever rijk dan kwijt. Als dierenarts beleef ik erg veel plezier aan de behandeling van deze honden.

Maico Boumans
DierenDokters Ede