Het is nu al weer meer dan 7 jaar geleden dat ik ben afgestudeerd als dierenarts. Zoals elke beginnende dierenarts komt er de eerste keer dat je weekenddienst moet draaien. En zoals voor elke beginnend dierenarts is dat toch een vrij spannend gebeuren: Voor het eerst sta je er met spoedgevallen min of meer alleen voor.

Gelukkig waren de toenmalige collega's 'stand by' voor het geval dat ik er in mijn eentje niet uit zou komen. Dat het in meerdere opzichten "mijn eerste keer" zou worden kon ik op dat moment nog niet weten. Het weekend was vrij druk, maar niet problematisch. Op zondagavond zat ik toch nog vrij relaxed aan mijn avondmaaltijd. Echter het weekend was nog niet voorbij…….

De telefoon ging, ik nam op en kreeg een mevrouw aan de telefoon die nogal in paniek was. Haar hondje was zojuist aangereden en lag volgens haar nogal in de kreukels. Ik maakte met haar de afspraak direct naar de praktijk te komen. Ik stapte in mijn auto en reed veel te hard naar de praktijk; mijn hart klopte wel wat sneller dan normaal…"mijn eerste aangereden hond" , spookte het door mijn hoofd. "OK, rustig blijven, nog even het spoedprotocol doornemen, systematisch de meest spoedeisende problemen behandelen en niets over het hoofd zien…"

Toen ik op de praktijk aankwam stond de eigenaresse met tranen in haar ogen al te wachten. Snel onderzocht ik de meest vitale functies van de oudere fox. Dat zag er gelukkig niet erg dramatisch uit. Wat er minder fraai uitzag was zijn onderkaak, die was halverwege gebroken en naar binnen geklapt. Bovendien was zijn heup uit de kom. Ik vertelde de eigenaresse dat ze beter naar huis kon gaan: Ik zou de Fox wat suf maken om röntgenfoto’s maken, de kaak terug te zetten en de heup in de kom proberen te zetten. Hoewel ik beide problemen eigenlijk alleen vanuit de boeken kende lukte het me gelukkig de kaak terug te zetten, de heup terug te plaatsen in de kom en een speciaal verband aan te leggen zodat de hij er niet weer opnieuw uit zou schieten. Een paar uur later reed ik voldaan naar huis.

Ik zat nog in de auto toen de telefoon opnieuw ging. Ook dat had ik nog nooit gedaan: Telefoneren, autorijden en goed nadenken tegelijk. Werkelijk geen succes. Tijd voor een handsfreekit? Iemand belde dat haar hond een hele dikke buik had gekregen, erg sloom was en probeerde te braken. Wederom ging mijn hart sneller kloppen, iedere dierenarts weet dat dat symptomen kunnen zijn van een maagdraaiing en ook dat dit spoedgevallen zijn. En ik kan u verklappen, als je als beginnend dierenarts ergens NIET op zit te wachten is dat wel een maagdraaiing. Als een maagdraaiing niet binnen 5 uur opgeheven wordt is dat in alle gevallen fataal.

Ik draaide om en op de praktijk trof ik een 65-70 kg wegende Kuvasz die na onderzoek al gauw inderdaad een maagkanteling bleek te hebben. Bij deze aandoening is het zaak zo snel mogelijk de druk op de maag (door de gevormde gassen die niet weg kunnen) op te heffen. Ik probeerde de maag met een slang via de slokdarm te sonderen, dit lukte niet. Dan maar de noodgreep; met een hele dikke naald prikte ik achter de ribben langs rechtstreeks in de maag om het gas te laten ontsnappen; vaak lukt het daarna wel om de hond te sonderen. Gelukkig voor de hond en minder gelukkig voor mij knapte de hond zienderogen op. Ik zeg minder gelukkig voor mij want kan u het zich voorstellen: het gevecht met 70kg wegende hond die het er niet mee eens is dat er even een slang in zijn maag wordt gestopt. Echt lachen, ja achteraf dan. Gelukkig was mijn collega inmiddels gearriveerd en lukte het om de hond te sonderen en nog een paar keer na te spoelen om de maag zo leeg mogelijk te krijgen. De eigenaar kreeg nog instructies mee de hond elk uur te controleren of de maag niet dikker werd en daar stonden we dan, het zweet op de rug en voorhoofd, hier en daar opgesierd met een toefje maaginhoud. Maar wij (mijn patiënt en ik) hadden onze eerste maagdraaiing overleefd en gelukkig zat mijn dienst er nu bijna op. Ja, in m’n dromen dan...

Toen de behandelkamer net schoon was belde iemand dat zijn hond op zijn zij lag, heel erg raar deed en hij dacht dat hij dood aan het gaan was. "Kom maar direct" was mijn antwoord zonder verder na te vragen wat er verder aan de hand was. Wederom wat gespannen zat ik te wachten op wat ik nu weer voor mijn kiezen zou krijgen. Na 10 minuten kwam een stel de wachtkamer binnen vrolijk achterna gelopen door een hondje. De verbazing op het gezicht van de eigenaren sprak boekdelen. "het is in één keer helemaal over". De hond leek inderdaad niets meer te mankeren. Onderzoek bracht ook niets aan het licht, zodat de conclusie was dat de hond een epileptische aanval gehad moest hebben. Eigenaar gerustgesteld en informatie meegeven, ik laat de eigenaren de deur uit (het was inmiddels 2 uur 's nachts), komt er meteen een nieuwe eigenaar de deur in! Precies zo'n geval als de vorige patiënt, ook al weer opgeknapt en de zelfde informatie meegegeven. Het enige verschil was dat de klok inmiddels 2:30 aangaf toen ik de eigenaar de deur uitliet. Moe maar voldaan dook ik om 2:45 mijn bed in, nam nog eens even al mijn patiënten door en viel een uurtje later pas in slaap. Ik werd die nacht niet meer gestoord, behalve door die meneer die om 4:30 wilde weten wat de normaaltemperatuur van een hond is!

Met de slaap nog flink in de ogen stond ik 's ochtends op. Slaapdronken kleedde ik mezelf aan, mijn eerste weekenddienst zat erop, eindelijk. Op de praktijk aangekomen was ik natuurlijk erg benieuwd hoe het met mijn aangereden hondje ging, onderweg naar de opname werd ik echter al getackeld door een van de assistenten. Er zat een hondje in de wachtkamer die héél erg slecht was en of ik daar vast even naar kon kijken. Túúúúúrlijk… ik was toch op dreef. Eerst de aangereden hond gecheckt, dat zag er goed uit.

De oude York bleek er inderdaad slecht aan toe te zijn en na bloedonderzoek sterk verdacht van een leverontsteking danwel een levertumor. De eigenaresse was natuurlijk erg overstuur van dit slechte bericht en gezien de slechte prognose besloot zij het hondje in te laten slapen. Mijn serie "eerste keren" was dus nog niet afgelopen, ik had nog nooit een hondje in laten slapen. De eigenaren kon maar geen afscheid van het oude hondje nemen zodat de hele procedure zo'n 2 ½ uur in beslag nam. Normaal gesproken trekken we ruim tijd uit voor een euthanasie, maar 2 ½ uur was wel wat te gortig. Mede door mijn vermoeidheid en mijn onervarenheid met dit soort emoties pinkte ik rustig een traantje met de eigenaresse mee.

Uiteindelijk vertrok ze, tussen haar tranen door had ze echter nog iets gezien wat ze toch nog even kwijt moest aan de assistente. De dokter had namelijk 2 verschillende schoenen aan….. EN OOK DAT WAS VOOR MIJ DE EERSTE KEER!!!!

Maico Boumans
DierenDokters Ede