Vol trots komen ze binnen, meneer en mevrouw J.. “Dit is Lynn” stellen ze de zwarte labrador voor. Als een dolle komt Lynn op me afspringen, likt mijn gezicht en stopt haar kop onder mijn arm. Lynn is al 6 maanden oud en komt uit het asiel. Of ze een goede of slechte jeugd heeft gehad weten we niet. Een ding weet ik wel; Lynn heeft het getroffen met meneer en mevrouw J.. Deze mensen zijn zo verschrikkelijk dol op hun beesten, alleen het allerbeste is goed genoeg. Lynn zal een fantastisch leven tegemoet gaan vol met dagelijkse, lange heidewandelingen. Ze geeft ook veel liefde terug, ze blijkt een heerlijke levendige, uiterst lieve hond te zijn, een echt maatje. De keren dat we haar zagen op de praktijk was ze altijd even dol en lief. Bij haar sterilisatie kan ik haar narcose toedienen zonder dat een van de assistenten haar vast moet houden. Zelfs bij het inbrengen van de infuusnaald is vasthouden niet nodig en likt ze rustig mijn hand.

Dan, na een dag als zo velen, gaat vlak voor sluitingstijd de telefoon. Het is mevrouw J. “Lynn is aangereden, ik weet niet precies hoe erg het is, maar mijn man komt eraan, hij weet niet of ze nog leeft”, zegt ze heel rustig. Carma, een van de assistenten, en ik kijken elkaar aan: neeeeeeee, niet Lynn.

Ongeduldig wacht ik op de komst van Lynn, alles wat we nodig zouden kunnen hebben ligt klaar. Na een kwartier, nog geen Lynn. “Dit is niet goed” denk ik, wetende dat net zoals bij mensen ook bij honden elke seconde kan tellen in dit soort situaties. Pas na een half uur komt meneer J binnen. Even daarvoor is mevrouw J. al binnen gekomen. Samen tillen we de hond naar binnen. Ze blijkt in haar jeugdig enthousiasme het hazenpad te hebben gekozen en is daarbij de N224 overgestoken.

Snel onderzoek ik haar; hart, oogbolreflex en ademhaling. De verslagenheid is groot, geen teken van leven. “Het spijt me” is het enige wat ik ze kan zeggen. “Ach Lynnepin toch” hoor ik meneer zeggen. Ik weet hoe dol hij op zijn hond was. Op hun gezicht is een ontsteltenis en verdriet te lezen zoals je dat alleen bij oudere volwassenen ziet; verborgen achter een rustig droevig gelaat, slechts de trillende lip en een enkele traan verraden het immense verdriet. Gelukkig is dit ook voor mij geen routine en heb ik ook moeite mijn tranen te bedwingen.

We drinken een kop koffie samen en praten wat na over de mooie dingen die Lynn in haar korte tijd gebracht heeft. Dan tillen we haar in de auto en vertrekken meneer en mevrouw J. Natuurlijk wordt Lynn gecremeerd. Het is al donker als ik naar huis rijd, de lichten van de lantaarns flitsen aan me voorbij en mijn gedachten dwalen af naar het net gebeurde. Verdriet en vreugde wisselen elkaar snel af in dit vak. Ik troost me met de gedachte dat die afwisseling dit beroep zo mooi maakt. Morgen is er vast weer een mooie dag, maar vandaag? Nee vandaag is niet meer goed te maken…….

Maico Boumans

DierenDokters