Vorige week is één van mijn grote helden Steve Irwin overleden. Hij was bekend als dat enorm drukke mannetje die het leuk vind om slangen vast te pakken en robbertjes te stoeien met krokodillen, u heeft hem vast wel eens gezien op TV. Gestorven in het harnas, een pijlstaartrog doorboorde zijn hart tijdens een duik.

Gebiologeerd en met bewondering heb ik deze man altijd bekeken. De tomeloze energie (Oké, Oké soms werd je wel eens moe van hem), zijn kennis van de dieren, zijn strijd voor het behoud van die dieren, het is werkelijk ongelofelijk wat deze man voor het wildleven heeft betekend. Steve, rust zacht, mate.

 “I have no fear of losing my life - if I have to save a koala or a crocodile or a kangaroo or a snake, mate, I will save it.” 

Steve Irwin

Met het overlijden van Steve Irwin is de vleesgeworden passie dood. Had iedereen maar 10% van ZIJN passie en liefde voor hun eigen huisdieren. Helaas komen wij in de kliniek gevallen tegen waarbij het met de liefde en de passie slecht gesteld is. Slechte verzorging, achterwege blijven van medische hulp, gedumpte dieren, overvolle asiels, in standhouding van de hondenhandel zijn (Ja ook in Nederland!) aan de orde van de dag.

 Ik roep de volgende patiënt binnen. De eigenaar van een grote Mechelse Herder kruising komt binnen met achter hem aan sjokkend de sterk vermagerde hond. “Mijn hond heeft al 4 weken diarree, ik heb er al ALLES aan gedaan maar niets werkt, hij is ook al 8 jaar. Ik denk dat het beste is om hem in te laten slapen”.

 Brrrr, mijn nekharen beginnen al overeind te staan. Hoezo alles aan gedaan? Misschien een aantal weken geleden al naar de dierenarts kunnen gaan? De hond is overigens geen 8 maar 6 jaar oud (typisch verschijnsel bij dit soort verzoeken). Ik onderzoek de hond en komt tot de conclusie dat de hond er slecht aan toe is maar nog zeker niet verloren.

 Bij DierenDokters staat het welzijn van het dier voorop dus ik antwoord: “Ik denk dat er nog wel wat aan te doen is, al zal ik wel wat extra onderzoek moeten doen”. De man kijkt mij verbaasd aan en zegt; “je moet niet denken, je moet gewoon doen, het is mijn hond dus ik beslis wat ermee gebeurd”. En daar sta je dan als dierenarts, met je passie voor het welzijn van dieren.

Oké, denk ik, deze cliënt heeft een andere aanpak nodig. “ Ten eerste heb ik u nooit gezegd dat u mij mag tutoyeren (heb ik normaal absoluut geen probleem mee maar dat moest ik even kwijt). Ten tweede moet ik helemaal niets en bepaal ik zelf welke handelingen ik bij dieren uitvoer, en ten derde mag u blij zijn dat ik u niet aangeef wegens dierenmishandeling”.

 De man is slechts even van zijn à propos en zegt dan; “dan ga ik nu met al mijn dieren bij u weg en naar een andere dierenarts”. Nu laat ik mij niet chanteren en al helemaal niet met omzetverlies dus ik wijs deze man de deur. “Dan is dat maar zo, u bent hier ook niet welkom meer, goedemiddag”. De man loopt de deur uit met achter zich aan sjokkend de arme hond.

 Vertwijfeld blijf ik achter. Heb ik nu wel het goede gedaan? Was de hond niet beter afgeweest als ik de hond in had laten slapen? Met zo’n baas is de kans op een goed leven niet erg groot. Wat gaat deze man nu doen? Zelf verder aansukkelen en dus nog meer lijden voor de hond? Schuif ik nu mijn verantwoordelijkheid af naar een andere dierenarts? En wat doet die, laat hij de hond wel inslapen? Ik besluit dat zijn verantwoordelijkheid is en geef de man aan. De hond is bij een andere dierenarts diezelfde dag ingeslapen.

 Ik kan u vertellen, na zo’n voorval zit het met de passie voor dieren nog steeds wel goed, met de passie voor mensen is het wel even gedaan. Gelukkig hebben wij bij DierenDokters weinig van dit soort cliënten, mede door het beleid wat we voeren. We handelen in belang van het dier en niet in het belang van de mens. Zo spreken wij bijvoorbeeld mensen ook daadwerkelijk aan op hun acties en gedrag en we vaccineren niet bij hondenhandelaren.

 Ondanks al die goede bedoelingen kunnen instanties als de Dierenbescherming, wij als dierenkliniek en u (als daadwerkelijke liefhebber) doen wat ze willen. Zolang er mensen zijn die slechts denken aan hun eigen belang blijft er dierenleed bestaan. Maar we gaan gewoon met z’n allen door, want we hebben de passie. Net als Steve, die had ook de passie……. en die ging ook altijd door.

Maico Boumans
DierenDokters